De Buteyko Methode

De Buteyko Methode is vernoemd naar de ontdekker Konstatin Buteyko geboren op 27 januari 1923 in Ivanitsa, Oekraïne. Van 1946 tot 1952 studeerde hij medicijnen in Rusland aan het “Eerste Medische Instituut van Moskou”. 

In zijn derde studiejaar deed Buteyko onderzoek en observeerde hij de ademhaling van zieke patiënten. Hij concludeerde dat naarmate de gezondheid van de patient achteruitging de ademhaling van de zieke patient veranderde. Het  adempatroon veranderde, Buteyko was erg geintrigeerd hierdoor. Buteyko onderzocht de patienten met een stethoscoop en vroeg de patiënt diep in- en uit te ademen. De patiënt viel vervolgens flauw. Docenten weten dit destijds aan een overvloed van zuurstof in de hersenen. Buteyko kon zich er niet in vinden, deze verklaring bracht hem in verwarring. Want men leerde dat diep inademen meer zuurstof bracht in de longen, waarom zou een patient dan flauwvallen hierdoor. Door deze ervaring werd de interesse voor de ademhaling meer en meer gewekt. 

Tijdens zijn opleiding werd er bij Buteyko hoge bloeddruk geconstateerd. De bloeddruk was dermate ernstig verhoogd dat artsen inschatte dat hij nog maar een levensverwachting had van slechts 12 maanden. Als student medicijnen deed hij met zijn docenten onderzoek maar een oplossing voor zijn hoge bloeddruk werd helaas toen niet gevonden. Nadat Buteyko cum laude afstudeerde in 1952 ging hij aan het werk als zelfstandig arts.

Toen Buteyko werkte als zelfstandig arts in een ziekenhuis deed hij een belangrijke ontdekking op 7 oktober 1952. Het verhaal gaat dat een patiënt het ziekenhuis binnen liep met een hoorbaar zware ademhaling. Toen Buteyko de zware ademhaling hoorde dacht hij dat deze patiënt leed aan astma. Echter leed deze patiënt niet aan astma maar had deze patiënt een te hoge bloeddruk. Dit zette Buteyko aan het denken. Aangezien hij geruime tijd last had van een hoge bloeddruk besloot hij daarop zijn eigen ademhaling eens goed te observeren. En de vraag rees: kunnen bepaalde ziekten het gevolg zijn van een diep ademhaling? Buteyko wilde onderzoeken of er een verband bestond tussen een zware ademhaling en lichamelijke klachten als een hoge bloeddruk. Hij testte dit eerst uit op zichzelf. Hij merkte dat klachten als hoofdpijn en versneld hartritme verminderden naar mate hij rustiger ademde, maar ook dat wanneer hij bewust dieper ging ademen deze klachten terugkwamen.

Buteyko wist deze ontdekking te onderbouwen. In die tijd was al bekend dat een diepe ademhaling ervoor zorgt dat veel koolstofdioxide (CO2) het lichaam verlaat. Een lage concentratie koolstofdioxide in het bloed zorgt ervoor dat gladde spierweefsel zich gaat samentrekken. Het gladde spierweefsl bevindt zich onder andere in de bloedvatwand en deze verkramping zorgt er voor dat weefsels minder goed van zuurstofrijk bloed worden voorzien. Nadat Buteyko bij zichzelf had ontdekt dat een rustige ademhaling een gunstige uitwerking had op zijn bloeddruk gerelateerde klachten wilde hij verder onderzoek doen. Hij wilde onderzoeken of andere klachten of ziektebeelden gerelateerd waren aan een te diepe ademhaling. Tijdens zijn nachtdienst teste Buteyko dit idee uit bij zijn patiënten. Hij vroeg astmapatiënten hun ademhaling te verminderen; de aanvallen stopten. Eenzelfde resultaat zag hij bij angina pectoris. Nadat Buteyko hun vroeg weer dieper te ademen kwamen de klachten terug.

Buteyko wilde zijn hypothese zelf onderzoeken. Professor Meshalkin, het hoofd van het Instituut voor Experimentele Biologie en Geneeskunde in Novosibirsk (Siberië), vroeg Buteyko een eigen laboratorium op te zetten waar Buteyko de leiding kreeg. In 1958 en 1959 werden ruim 200 zieke en gezonde mensen onderzocht. Verschillende lichaamsfuncties werden gemeten met wel 40 instrumenten. Het laboratorium had voor die tijd toegang tot veel apparatuur en computers, en was zijn tijd ver vooruit. De onderzoeksgegevens werden verzameld en geanalyseerd en er volgde een onderzoeksrapport uit.

Op 11 januari 1960 ontving de Raad van bestuur het onderzoeksrapport. Het rapport maakte duidelijk dat er een verband was gevonden tussen de diepte van de ademhaling, de concentratie van koolstofdioxide in het bloed, de verkramping van gladspierweefsel en de gezondheid van de onderzochte personen. Helaas kreeg Buteyko niet de erkenning van collega artsen en waren reacties overwegend afwijzend en negatief. Collega artsen wilde niet afstappen van hun gedachtengoed. Ziekte kon in hun ogen zeker niet behandeld worden door simpelweg de manier van ademen te veranderen. Toch was dit precies wat Buteyko met zijn onderzoeksrapport demonstreerde.

En hoewel hij geen volledige acceptatie kreeg, kreeg Buteyko wel de tijdelijke steun van professor Meshalkin.

Bijna 10 jaar lang had Buteyko de leiding over het laboratorium. Jaren van onderzoek leverden veel inzicht in het functioneren van het menselijk lichaam. In deze tijd ontwikkelde Buteyko - De Buteyko methode en onderwees hij ongeveer 200 artsen deze methode. Helaas weigerde professor Meshalkin verdere wetenschappelijk onderzoek naar de Buteyko-methode wat er toe leidde dat het onderzoeks laboratorium gesloten werd.

Na jaren van weerstand is de Buteyko Methode officieel in 1985 erkend door het Russische Ministerie van Volksgezondheid. In 1990 maakte Sasha Stalmatskide de Buteyko Methode bekend in Australie. In Sydney startte hij met het behandelen van alleen Russische vrienden en familie. Maar geleidelijk zorgde de media ervoor dat de Buteyko methode in Australie bekender werd. In 1995 bracht Stalmatski de Butheyko Methode naar het Verenigd Koninkrijk.